Column Veronique Marks
De enige zekerheid is Verandering, en hoe biedt je dan vertrouwen in de toekomst?
Van oudsher zijn universiteiten hele stabiele organisaties in hun bestaansrecht en doelstelling. De toekomst van de Nederlandse universiteiten is steeds lastiger te voorspellen, groei en krimp van het aantal studenten, internationalisering, digitalisering, thuisgevoel, zelfstudie, contacturen, videocolleges, practica, alles lijkt in beweging. Studenten willen en masse op de campus studeren, academici geloven niet in flexibele werkplekken, de minister wil geld naar mensen en niet naar stenen.
Als vastgoedorganisatie weet je dus dat de organisatie flink in beweging is en grote waarde hecht aan eigenheid. Huisvesting moet flexibel kunnen worden ingezet en het veranderen van vastgoed gaat heel wat langzamer dan bijvoorbeeld de instroomcijfers. De groei van meer studenten, medewerkers, onderwijs, onderzoek, moet worden ondersteund met dezelfde gebouwen. Maatregelen als avondcolleges, meer collega’s op één kamer, studiewerkplekken in kantines, andere onderwijsvormen etc. Het levert onrust en werkdruk op en tegelijkertijd een hang naar zekerheid vanuit de ondersteuning, naar de collegezaal om de hoek liefst met krijtbord en beamer, naar een eigen werkkamer met overlegruimte….
TU/e heeft als slogan ’Where innovation starts’, maar innovation lijkt te stoppen waar de eigen werkplek begint, en helemaal als er onderdelen van je werk in beweging zijn en om innovatie vragen.
In de bouw merk ik vergelijkbare onrust. We praten over veranderingen die nodig zijn om flexibeler te kunnen reageren op de vraag, de enorme renovatie- en verduurzamingopgaven die er zijn, en hoe je daarin wilt en kunt samenwerken als opdrachtgever en opdrachtnemer. Wie is waar goed in, wie kan welke risico’s het beste dragen en hoe werk je daar in samen. Er zijn bij opdrachtgevers en opdrachtnemers ervaringen waarbij het soms goed ging, soms te veel risico is genomen door een van de partijen, soms te veel en soms te weinig is betaald voor het werk, discussie over kwaliteit en afspraken.
Het leidt tot het zoeken naar zekerheid en vastigheid, tot 956 vragen bij een UAV-GC aanbesteding, tot weinig of geen risico meer willen nemen . Het leidt tot vragen om bijvoorbeeld maar weer gewoon een bestek te maken en te selecteren op laagste prijs of alle risico’s over de schutting. Deze vragen komen niet direct uit de boardroom maar vanuit de werkvloer, van projectleiders. Zij zoeken houvast in vertrouwde inhoudelijke vragen en dat levert traditionele samenwerking op. Opdrachtgever, vertel maar wat je wilt hebben, dan maak ik de prijs, geef jij opdracht en dan maken wij dat.
De vraag die zich bij mij opdringt is, hoe houden we de vernieuwing vast, hoe brengen we de vernieuwing verder? Hoe geven we onze achterban vertrouwen dat het beter kan, anders kan als de rest zo in beweging is? En hoe breiden we het vertrouwen in elkaar verder uit?
De bouw trekt aan, de prijzen ook en hoe houden we in alle beweging voldoende stabiliteit om te professionaliseren en blijven innoveren?
Labels:column
