Column Paul Rutte

Verloren en toch blij

Gelukkig hebben wij niet gewonnen! Kent u deze uitdrukking, zou dominee Gremdaat zeggen. Je kent ze wel die types in je omgeving. Maandenlang zijn ze bezig met hun plan of inschrijving voor een tender. Veel lawaai en overtuigd dat ze gaan winnen. En zo hoort het ook.
Na bekendmaking van de uitslag wordt het in sommige kantoren dan ineens heel stil. Oorverdovend stil. Na een paar dagen vraag je dan eens bij de koffiehoek: “hoe zit het eigenlijk met de tender van jullie?” Het initiatief voor het verkrijgen van informatie ligt nu duidelijk bij de andere partij. De ander kijkt wat verward. Zo’n uitdrukking van waar heeft ie het over. O, ja. Nee, gelukkig dat we die niet gewonnen hebben. Voor dat bedrag kan het nooit. Er is veel te veel geboden. Of veel te laag ingeschreven door de winnaar.  Dat wordt een vechtcontract. Daar komen we goed weg.

Opdrachtgevers proberen al jaren lang prijs een minder dominante rol te laten spelen bij aanbestedingen. EMVI, economisch meest voordelige inschrijving, heeft nu ook een verankering in de aanbestedingswet. Als niet alleen prijs een belangrijk criterium is voor de beoordeling van een inschrijving, dan gaat vertrouwen tussen opdrachtgever en opdrachtnemer op een eerlijke beoordeling een belangrijkere rol spelen.
De mooiste overwinning in een tender is dan ook winnen met een bieding zonder dat je de hoogste prijs hebt geboden. Of als het om de inschrijving van op een werk gaat. Winnen zonder dat je de laagste prijs hebt geboden.  Het ultieme genot van een overwinning. Dat schreeuw je uit bij de koffiehoek, op de mail naar je collega’s en in een persbericht. Daar hoeft niemand naar te vragen.

Recent las ik in de vakpers een tweetal voorbeelden. Het eerste voorbeeld is de gunning van de Blankenburgtunnel. Een consortium onder leiding van Balast Nedam heeft dat gewonnen. Niet tegen de laagste prijs. Het gaat om heel veel geld. Ruim een miljard. Het verliezende consortium, het waren er maar twee, gaat naar de rechter. Ik kan niet beoordelen of de gang naar de rechter terecht is. Alleen jammer dat het  gebeurd.
Het tweede voorbeeld is de Bijlmerbajes. Een consortium onder leiding van projectontwikkelaar AM won de tender uitgeschreven door het Rijksvastgoedbedrijf. De geboden 84 miljoen was niet, in dit geval, de hoogste bieding. Een mooi voorbeeld dat kwaliteit loont.
Ik zat in de bus met de Neprom. Het nieuws was net bekend geworden. De collega’s van AM schreeuwden het uit. Terecht.

Labels:column, Paul Rutte